De inspirerende dokter

Samen zijn huisartsen, dokterend op een manier die bij hen past, 75 jaar verenigd in de LHV. In december vieren we dat met een serie huisartsencolumns geïnspireerd door de illustraties van Aad Goudappel. In deze aflevering: Rinske van de Goor over ‘de inspirerende dokter’.

De inspirerende dokter

De dokter als patiënt

Als huisarts schaam ik me natuurlijk kapot als ik naar de huisarts ga. Het laatste wat je als dokter wil is met een onschuldig pijntje bij een collega komen – wat zal die dan wel niet van jouw medisch oordeelsvermogen denken? Of erger nog, met iets psychosomatisch, want het gruwelijkst wat een dokter kan bedenken is ingedeeld worden bij de categorie somatiserende zeurpatiënten.

Dus bikkelen we door tot er echt iets is, of we echt bang worden.

Zo werd ik op een dag echt bang.

Want ik had hevige nekklachten. Al jaren eigenlijk, maar ja, stress, druk, te weinig slaap, en meestal ging het na sporten wel weer even beter. Maar de laatste maanden werd het erger. Na hardlopen nam de hoofdpijn toe en ik kreeg doofheid en tintelingen in mijn handen. Toch een nekhernia? knaagde het. De nachten waren het beroerdst, want ik werd om de haverklap wakker van tintelingen in mijn handen, en dan moest ik verliggen, maar duurde het toch wel een half uur voor mijn armen weer zo normaal voelden dat ik weer kon slapen. Die nachtelijke half uurtjes waren meer dan genoeg voor mijn vermoeide brein om een uitgebreide differentiaaldiagnose op te stellen. En toen, op een nacht, wist ik het: Bechterew. Ik heb natuurlijk Bechterew.

Ik was doodop – en bezorgd. Een week na mijn autodiagnose besloot ik: zo kan het niet langer. Ik moet een afspraak bij de huisarts maken.

Drie dagen later zit ik in de wachtkamer van mijn huisarts. Ik schaam me kapot, natuurlijk, maar ik zit er wel. Mijn huisarts haalt me vrolijk binnen. ‘Rinske!’ zegt hij. ‘Hoe is het met jou?’

‘Goed!’ lieg ik opgewekt. ‘Wat kan ik voor je doen?’ vraagt hij. ‘Sinds een jaar of twee heb ik nekklachten’, zeg ik. Direct schaam ik me kapot. Hij zal wel denken – twee jaar – wat een onzin, wie heeft er nou twee jaar nekklachten? ‘Het is soms ook weg’ haast ik me om te zeggen. ‘Maar dan komt het telkens weer terug, en nu straalt het uit naar mijn handen, met doofheid en tintelingen. Ik ben bang dat ik Bechterew heb’, hoor ik mezelf zeggen. ‘Misschien moet er een foto gemaakt worden?’ piep ik. Kapotter kan ik me niet schamen, maar het is er al uit.

‘Goh!’ zegt mijn huisarts. ‘Nou, als het Bechterew is verwijs ik je naar de reumatoloog! Laat me maar eens kijken. Kun je je nek draaien?’

Ik draai mijn nek alle kanten op. ‘Nou, dat kan iemand met Bechterew niet’, stelt mijn huisarts nuchter vast. ‘Nee’, beaam ik kleintjes. ‘Ik denk niet dat een foto veel informatie oplevert’ zegt hij. ‘Nee’, zeg ik van onder de grond, ‘ik heb bij patiënten met nekklachten ook nog nooit foto’s laten maken.’ Inmiddels komen er, emotioneel incontinent als ik ben, ongewild tranen van uitputting, opluchting en diepe schaamte.

‘Volgens mij’, zegt mijn huisarts met glunderoogjes, ‘moet je maar eens naar een haptonoom, leren die nek te ontspannen. Dat is heerlijk!’ Hij kijkt me zonder een greintje spot aan.

Opgelucht haal ik adem. Compleet gerustgesteld. Ik kan er zelfs wel om grinniken. Bechterew?! Tsssk.

En wat een fijne huisarts heb ik, die met zoveel plezier, liefde en vakkennis zijn patiënten behandelt – zelfs de meest onmogelijke patiënten: dokters. 

Auteur: Rinske van de Goor, huisarts