NZa wijst bezwaren tegen de tariefbeschikkingen af

De bezwaren van de LHV, VPH, DBH en individuele huisartsen tegen de NZa-tariefbeschikkingen voor 2023, 2024 en 2025 zijn door de NZa ongegrond verklaard. De beslissing van de NZa komt niet onverwacht. De LHV en VPH bereiden juridische vervolgstappen voor.

Net als in 2024 en in de jaren daarvoor levert een bezwaar bij de NZa, via een interne NZA bezwaarprocedure, weinig op voor de huisartsen. De NZa informeerde de LHV telefonisch dat ze onze bezwaren ongegrond verklaren. Op basis van de formele stukken analyseren we nu op welke gronden de NZa tot deze slotsom komt. Met deze aanvullende informatie kijken we samen met financieel experts, juristen en VPH naar de vervolgstap, een procedure bij het College van Beroep voor het bedrijfsleven, ofwel CBb.

Waarom juridische procedures?

Als zelfstandig bestuursorgaan (zbo) heeft de NZa onder meer de bevoegdheid om te bepalen hoe er voor huisartsenzorg wordt betaald en welke tarieven daarvoor gelden. Tegen besluiten daarover kun je in bezwaar gaan. Ben je het niet eens met de beslissing die de NZa over dat bezwaar neemt, dan kun je voor een beroepsprocedure naar de rechter (het College van Beroep voor het bedrijfsleven, ofwel CBb).

We zijn de procedures tegen de NZa-beschikkingen voor 2023 en 2024 vooral gestart omdat we het niet eens zijn met de onderbouwing van de tarieven. Deze waren nog steeds gebaseerd op een kostprijsonderzoek over 2015. De NZa ging indertijd niet in op ons verzoek om de tarieven tussentijds te verhogen vanwege de sterk gestegen praktijkkosten.

Inmiddels heeft de NZa een kostprijsonderzoek over 2022 uitgevoerd. Ook heeft de NZa na een advies van Berenschot, een nieuwe inkomensvergoeding voor de praktijkhoudende huisarts vastgesteld (de zogenaamde ‘normatieve arbeidskostencomponent’). We zijn het niet eens met de wijze waarop die twee onderzoeken zijn uitgevoerd. Ook zijn we het niet eens met keuzes die de NZa vervolgens heeft gemaakt bij het verwerken van de uitkomsten ervan in de tarieven voor 2025. Een voorbeeld daarvan is de berekening van de inkomensvergoeding voor de praktijkhoudende huisarts op basis van een aantal cao’s. Een ander voorbeeld is het besluit van de NZa om voortaan voor 1 fte praktijkhouder uit te gaan van 36 uren of meer per week en daarbij geen rekening te houden met het werkelijke aantal uren dat praktijkhouders gemiddeld werken.

Een andere belangrijke reden om in bezwaar te gaan is de wijze waarop de NZa de inkomensvergoeding en de praktijkkostenvergoeding toerekent aan alle tarieven; zowel de door de NZa vastgestelde tarieven als de ‘vrije’ tarieven. Daardoor leiden méér ingeschreven patiënten en méér consulten tot lagere inschrijf- en consulttarieven. Bovendien leidt méér omzet uit andere zorg dan de basishuisartsenzorg (het extra aanbod) tot lagere inschrijf- en consulttarieven. De inschrijf- en consulttarieven zijn zo het sluitstuk in de tariefberekening. Wij vinden, samen met meer dan 10.000 huisartsen en 20.000 sympathisanten die de petitie ondertekenden, dat de kostendekkendheid van de tarieven voor de basishuisartsenzorg centraal moet staan.

Hoe nu verder?

Tegen de beslissingen van de NZa kunnen we weer in beroep gaan bij het CBb. Dat bepalen we nadat we de stukken goed hebben kunnen bestuderen. Een stap naar de rechter ligt wel voor de hand. Mogelijk zal een zitting bij het CBb pas in de tweede helft van 2025 plaatsvinden. Vervolgens duurt het nog enige tijd voordat de rechter uitspraak doet. Een lang, duur en intensief proces, maar wel van groot belang voor alle huisartsen.