Paarse krokodil; bevolkingsonderzoek darmkanker

Mevrouw S, 74 jaar, komt op het spreekuur. “Dokter, er hangt iets uit mijn anus, het bloedt en het doet zeer”. Een korte inspectie laat een indrukwekkend rectumprolaps zien. Ik verwijs haar naar de chirurg. “Moet ik mijn ontlasting nog inleveren voor het BVO darmkanker?” vraagt ze met de deurknop al in haar hand. Dat heeft nu geen zin. We wachten tot het hersteld is.

Vier weken later komt ze ontredderd op mijn spreekuur met een brief van het BVO: volgende week een coloscopie wegens een positieve iFOBT. “De chirurg zei dat ik toch mee moest doen aan het BVO en nu krijg ik een scopie. Volgende week word ik ook geopereerd aan mijn anus. Ik wil geen scopie.” Ze raakt helemaal van streek.

Dat is mooi onhandig, maar ik hoor mezelf nog zeggen: “Ik bel wel even met het BVO, dat dit mis is gegaan. U krijgt vast een nieuw potje en die uitslag gaan ze wel schrappen”.

Dat loopt anders. Het is alleen mogelijk de scopie te verzetten. Een nieuwe test kan niet en de uitslag uit het systeem halen ook niet. Ook niet na mijn uitleg, ook niet als ik aandring. Een nieuw potje kan alleen als je hem kwijt bent. En een uitslag kan alleen aangepast worden als je in het potje van iemand anders gepoept hebt. Deze uitslag blijft staan. Dan moet ze de volgende ronde maar meedoen, maar dan is ze 76, dus dat gaat niet. Een discussie van een kwartiertje eindigt in een charmant aanbod dat ik als huisarts dan zelf maar een iFOBT moet aanvragen in het voorjaar.

Er zit niet anders op, zegt mevrouw vriendelijk. Ik haak af. Ik beloof dat ze een stukje krijgt in de nieuwsbrief en uit mijn teleurstelling. Een fout corrigeren kan kennelijk niet wegens: “The computer says no”. Gelukkig heeft mevrouw S. een huisarts, met potjes.