Thuis in de eerstelijn

Auteur: Marjolein Tasche

Na jaren als ziekenhuis-bestuurder heb ik mijn rentree in de eerstelijn gemaakt als voorzitter van de LHV. Dat is als thuiskomen, ik heb zelf ooit namelijk tien jaar als huisarts gewerkt. Mijn eerste weken stonden in het teken van nieuwe indrukken. In de gesprekken die ik voer met huisartsen merk ik hun grote betrokkenheid bij hun patiënten en hun passie voor het vak. Ik zie ook voor welke uitdagingen we staan om de (huisartsen)zorg voor de toekomst toegankelijk, betaalbaar en goed te houden.

Versterking van de eerstelijn en van het sociaal domein begrijp ik volkomen. Dat was meteen actueel, want samen met het NHG, InEen en alle andere relevante collega’s en financiers hebben wij de visie eerstelijnszorg 2030 onlangs getekend.

Deze gezamenlijke visie biedt ons perspectief om in de toekomst de multidisciplinaire zorg beter te organiseren voor die patiënten die dat nodig hebben. Tegelijkertijd is het heel belangrijk dat we de monodisciplinaire organisatie van de huisartsenzorg behouden. Met een goede visie op de eerstelijn kunnen huisartsen beter en makkelijker samenwerken met zorgverleners in de eerstelijn en sociaal domein om ook zorgvraag te voorkomen. 

In sommige regio’s zien we dat het ingewikkeld is om de huisarts dichtbij te houden. Dat de huisarts dichtbij bereikbaar en beschikbaar moet blijven is belangrijk. In een rapport van het CBS las ik dat de gemiddelde afstand tot de huisarts weliswaar ietsje is toegenomen maar nog steeds klein is, namelijk 1 km! Dat is goed nieuws: zo kunnen we de kernwaarden en kerntaken van de huisartsenzorg blijven waarmaken en bieden wat in de eerstelijn nodig is.

Mijn rentree brengt me veel inspiratie; ik spreek zoveel huisartsen die met een ongelooflijke trots over hun werk vertellen. Dat is een ander beeld dan in de media vaak naar voren komt van de huisartsenzorg. Daar zit een aandachtspunt voor ons als beroepsgroep. Soms is het nodig om urgentie voor bepaalde thema’s te vragen, tegelijkertijd moet dat niet je identiteit bepalen. Zo kan het voor de buitenwereld, niet in de laatste plaats aankomende artsen-collega’s, wel overkomen. 

Artsen in opleiding haken soms af en verlaten de zorg, soms zelfs na hun opleiding. Dat is ongelooflijk zonde. Ik was daarom blij verrast door het manifest dat de LOVAH (Landelijke Organisatie van Aspirant-Huisartsen) afgelopen jaar publiceerde. Daarin doen onze toekomstige vakgenoten een oproep om vooral positief te zijn over de huisartsgeneeskunde en over het vak van huisarts. Ik geef graag gehoor aan die oproep en ik vind het belangrijk om dat positieve geluid te laten horen.

We moeten er immers juist samen voor zorgen dat de toekomst van de zorg zeker wordt gesteld door mensen die ín de zorg werken, niet alleen áán de zorg. Als oud-huisarts en bestuurder van een ziekenhuis weet ik hoe belangrijk dat is en daar zet ik me ontzettend graag voor in met de collega’s en partijen om ons heen.

Mooi om weer terug te zijn in de eerstelijn!

Marjolein Tasche
Voorzitter Landelijke Huisartsen Vereniging

Deze column is ook verschenen in Medisch Contact | 8 februari 2024