Doen waarvoor je bent opgeleid

Niet bang zijn taken te delegeren. Vertrouwen hebben in het team, omdat duidelijk is wat elk teamlid wel én niet kan. Het is de basis voor een efficiënte werkwijze waardoor huisarts Ronald Roothans meer tijd heeft voor ‘de buiken’, psychiatrische klachten en hart- en vaatziekten.

Wat is jullie oplossing?

“Ieder lid van ons team doet waarvoor hij is opgeleid. Wat de assistentes niet kunnen, doen de praktijkondersteuners. Wat de praktijkondersteuners niet kunnen, doet de verpleegkundig specialist en wat er overblijft doe ik. Daardoor werken we heel efficiënt. Er wordt geen talent verspild.

Als solistisch huisarts ben ik heel erg blij met de verpleegkundig specialist. Ze was hiervoor wijkverpleegkundige en heeft een paar jaar geleden de tweejarige opleiding tot verpleegkundig specialist gedaan. Ik heb haar zelf opgeleid. Zij doet nu de ouderenzorg en ziet patiënten met allerlei klachten. De buiken, psychiatrische klachten en hart- en vaatziekten doe ik zelf. Daar heb ik dus ook meer tijd voor.

Om goed te kunnen functioneren, moet elk teamlid goed weten wat hij niet weet. Dat is trouwens voor iedere professional van belang. Vraag op tijd hulp of zorg dat iemand anders naar de patiënt kijkt. Je hebt er wel een open cultuur voor nodig. In ons team zijn dingen bespreekbaar, ook als ze mis gaan, want daardoor kunnen we onszelf blijven verbeteren. Ik ben niet bang om taken te delegeren, want ik heb vertrouwen in mijn team. We weten wat ieder van ons kan en we zijn er voor elkaar.”

Ieders talent wordt maximaal benut

Wat levert het op?

“Sommige huisartsen lijken de inzet van verpleegkundig specialisten als bedreiging voor het vak te zien. Ik zie verpleegkundig specialisten juist als redding. Er is al een tekort aan huisartsen. Een huisarts heeft geen negenjarige opleiding gehad om oren te spuiten of snotneuzen te zien. Hij is opgeleid om de complexiteit van het zorgveld te overzien en ervoor te zorgen dat het proces in de huisartsenpraktijk goed verloopt. De juiste zorg op de juiste plek, daar gaat het om.

Doordat wij in onze praktijk een verpleegkundig specialist hebben, heb ik tijd om kringvoorzitter te zijn, ben ik actief in de zorggroep en kan ik zo nodig tijd maken om met de gemeente en andere zorgverleners te overleggen. Ik vind het leuk om me in bestuur en management te ontwikkelen; daarmee houd ik mijn werk voor mezelf interessant.

Onze manier van werken levert winst op: voor mijzelf en ook voor mijn medewerkers, want ieders talent wordt maximaal benut. En onze patiënten vinden het ook prima. Vorig jaar hebben 173 patiënten een enquête ingevuld met 50 vragen over onze praktijk. De gemiddelde tevredenheidsscore was een 8,9. Daar houd ik me aan vast. Zolang patiënten tevreden zijn en ik voor de veiligheid en de logistiek kan instaan, denk ik dat we op de goede weg zijn.”

Zijn er uitdagingen of dingen die beter kunnen? 

“Ik ben van plan om weer een verpleegkundig specialist op te leiden. Hiervoor ben ik ook huisartsopleider geweest, maar ik denk dat verpleegkundig specialisten straks heel hard nodig zijn. Het gekke is dat de vergoeding voor het opleiden van een aios een stuk hoger is dan voor het opleiden van een verpleegkundig specialist. Dat zou beter moeten worden geregeld.”

Is het een structurele oplossing, ook financieel?

“De kosten gaan voor de baat uit. Je moet ergens in investeren voor je er profijt van hebt. De opleiding van de verpleegkundig specialist heeft mij tijd gekost, maar nu heb ik er baat bij. Ze verdient zichzelf ook wel ongeveer terug. Het inhuren van een waarnemer is duurder. Ik zou haar werk ook zelf kunnen doen en kosten besparen, maar wat voor leven heb ik dan? En hoe lang zou ik het dan volhouden om huisarts te zijn? Door haar in dienst te hebben, koop ik werkplezier.”